Η επόμενη μέρα του AllStar Basket

Το γεγονός αυτό, γνωστοποίησε στο Editorial του τεύχους 269, που κυκλοφόρησε την Τετάρτη 22 Ιουνίου, ο Διευθυντής Σύνταξης Δημήτρης Καρύδας. Αναλυτικά: 

H πικρή αλήθεια είναι ότι στο χώρο του Τύπου, όταν κάποιος αναλαμβάνει τη διεύθυνση ενός εντύπου γνωρίζοντας το εφήμερο της θέσης του ή ενδεχόμενα το εφήμερο του Μέσου που διαχειρίζεται, οφείλει να έχει έτοιμα από την αρχή δύο πράγματα: Τους λόγους της (μελλοντικής) αποχώρησής του και τους λόγους της αναστολής λειτουργίας του Μέσου. Και τα δύο τα είχα και τα έχω έτοιμα στο μυαλό μου πολύ πριν από το Νοέμβριο του 2005, όταν πρωτοκυκλοφόρησε αυτό εδώ το έντυπο… Αλλά δεν ήρθε η μέρα να τα χρησιμοποιήσω. Αντίθετα, δεν περίμενα, για να είμαι ειλικρινής, ότι θα χρειαζόταν αυτό εδώ το editorial για να εξηγήσει τους λόγους που το περιοδικό είναι υποχρεωμένο να μπει σε μια νέα φάση ζωής…

Με το τεύχος νούμερο 271, που θα κυκλοφορήσει την Τετάρτη 6 Ιουλίου, θα ολοκληρωθεί αυτό που ονομάζουμε «πρώτη περίοδος» του περιοδικού. Το συγκεκριμένο τεύχος θα έχει την ίδια πάνω-κάτω μορφή με αυτό που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας και θα μείνει περίπου ένα μήνα στα περίπτερα. Όχι γιατί θα πάμε καλοκαιρινές διακοπές, αλλά γιατί είναι υποχρεωτικός μονόδρομος το περιοδικό να μετατραπεί σε μηνιαίο. Θα κυκλοφορεί πλέον την πρώτη Τετάρτη κάθε μήνα, εκτός αν για λόγους επικαιρότητας και γεγονότων χρειαστεί κάποια μικρή τροποποίηση στο μέλλον, αλλά αυτό θα το δούμε στην πορεία…

Το τεύχος του Αυγούστου θα εγκαινιάσει τη δεύτερη περίοδο κυκλοφορίας του περιοδικού. Το AllStar θα μεταλλαχθεί, θα γίνει μεγαλύτερο κατά 16 σελίδες και θα αλλάξει φυσιογνωμία, θα κυκλοφορεί πλέον με βιβλιοδετημένη ράχη και όχι με καρφίτσα. Θα έχουμε διαφορετική θεματολογική προσέγγιση και φιλοσοφία, αφού δε θα είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να παρακολουθούμε την επικαιρότητα του μπάσκετ. Αλλά και αυτά θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα και θα τα δείτε σύντομα ολοκληρωμένα και έτοιμα.

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και παρότι δε γνωριζόμαστε προσωπικά, η σχέση ενός εντύπου με τους αναγνώστες του είναι πάνω από όλα φιλική. Όταν κυκλοφορήσαμε πριν από περίπου έξι χρόνια, ο Σκουντής είχε καλέσει τους φίλους του μπάσκετ να συμπαραταχθούν και να μετρηθούν. Τα πρώτα δείγματα δεν ήταν αυτό που περιμέναμε! Ενδεχόμενα μέτρησε η μέρα κυκλοφορίας, ενδεχόμενα έπαιξαν ρόλο δικά μας λάθη, αλλά ο πρώτος χρόνος του περιοδικού ήταν πολύ άσχημος κυκλοφοριακά.

Αλλάξαμε στα γρήγορα μέρα κυκλοφορίας, μεταφερθήκαμε στην Τετάρτη και για μια τριετία είδαμε το περιοδικό να παίρνει την πάνω βόλτα. Από το Φθινόπωρο του 2009 παρατηρήσαμε μια μικρή πτώση της κυκλοφορίας, που συνέπεσε με τις πρώτες απεργιακές κινητοποιήσεις των παικτών, μια κίνηση που μας βρήκε αντίθετους, γιατί πολύ απλά αφουγκραστήκαμε έγκαιρα ότι πρόσθετε μια ακόμη μικρή δόση απαξίωσης στο μέσο φίλαθλο. Δεν έφταιγαν οι διεκδικήσεις των παικτών, αλλά πρόσθεταν μια ακόμη παθογένεια στο άρρωστο κορμί του μπάσκετ.

Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν πολλά, δίπλα μας και γύρω άλλαζε όχι μόνο το τοπίο των media, αλλά και μια ολόκληρη χώρα. Συνεχίσαμε να το παλεύουμε, κυρίως γιατί είχαμε και έχουμε έναν εκδότη που σε πείσμα των συμφερόντων του, αγαπάει το μπάσκετ. Ο Παπαλιός συνέχισε να χρηματοδοτεί το χόμπι του (περί κέρδους ούτε κουβέντα), αλλά παρέα του φτάσαμε σε ένα σταυροδρόμι που είχαμε λιγοστές επιλογές. Επιπρόσθετα, όσοι απαρτίζουν αυτό το περιοδικό είναι ατόφιοι μπασκετικοί και όχι «εκ μεταγραφής», γεγονός που σημαίνει ότι πέρα από τη δεδομένη αγάπη μας για το άθλημα, δεν μπορούμε να δεχτούμε εύκολα ότι ο χώρος του μπάσκετ αδυνατεί να στηρίξει ένα έντυπο.

Τον τελευταίο χρόνο, οι απώλειες στην κυκλοφορία του περιοδικού δεν ήταν  «θανάσιμες», αλλά ένα -20% στον αριθμό των σταθερών αναγνωστών μας, οι αυξήσεις στην τιμή του χαρτιού και η πτώση της διαφημιστικής αγοράς, μεγιστοποίησαν το πρόβλημα. Η σκέψη περί αύξησης της τιμής του περιοδικού θα ήταν… μνημονιακής λογικής. Σαν να ζητάμε από όσους μας ακολουθούν τα… ρέστα τους για να συνεχίσουν να διαβάζουν το περιοδικό. Από την άλλη πλευρά, κάθε εβδομάδα μετράγαμε ζημιές σε χαρτί, του οποίου η τιμή έχει αυξηθεί γεωμετρικά από τη μέρα έκδοσης του περιοδικού. Με τη μία (πλέον) έκδοση, σε μηνιαία βάση, εξασφαλίζουμε μερικούς επιπλέον λόγους για να συνεχίσει να είναι βιώσιμο το περιοδικό. Λιγότερα έξοδα, πιθανώς μια αύξηση της κυκλοφορίας, αφού θα μένουμε περισσότερο χρόνο στα περίπτερα.

Ελπίζουμε ότι αυτή η επιλογή δε θα μας διαψεύσει, αλλά σε κάθε περίπτωση από την πλευρά μας υπάρχει η διάθεση να το παλέψουμε και να μην καταθέσουμε τις ασπίδες μας. Προ καιρού στο μπλογκ του Παπαδογιάννη, ένας αναγνώστης μας χαρακτήρισε μια ομάδα αναρχικών ρομαντικών του μπάσκετ. Το αποδεχόμαστε και του λέμε ότι είμαστε ακόμη χειρότερα! Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ της χώρας μπορεί να επιζήσει για καιρό ακόμη…

Μερικές ακόμη λεπτομέρειες που θεωρώ ότι είναι  σημαντικές.

1. Το περιοδικό θα συνεχίσει να υπάρχει σε εβδομαδιαία βάση. Σε ηλεκτρονική μορφή και με ένα ελάχιστο τίμημα (πολύ μικρότερο της σημερινής τιμής του στο περίπτερο) για όσους θέλουν να παρακολουθούν την επικαιρότητα παρέα μας κάθε Τετάρτη. Θα σας ενημερώσουμε σύντομα για τη μέθοδο.
2. Έχει ειπωθεί ότι για τα έντυπα το πρώτο καίριο χτύπημα έριξε στη δεκαετία του ’90 η ελεύθερη τηλεόραση και τη χαριστική βολή τη δίνει τώρα το διαδίκτυο. Εμείς πιστεύουμε ότι ένα έντυπο μπορεί να συμβιβαστεί και όχι να ανταγωνιστεί την τεχνολογία. Από το προηγούμενο τεύχος μπήκαμε στην εφαρμογή του Clic2C και γύρω στο Σεπτέμβριο, με άξονα την ίδια τεχνολογία, σκοπεύουμε να κάνουμε μερικά ανοίγματα που ίσως αποτελέσουν και αφετηρία για τον υπόλοιπο Τύπο.
3. Ως περιοδικό δεν μπήκαμε ποτέ στην καταστροφική λογική των προσφορών που βούλιαξαν μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου και θα μας είχαν… κλείσει προ πολλού. Έχουμε βρει όμως τον τρόπο να επιβραβεύουμε και όχι να δωροδοκούμε τους αναγνώστες μας. Και αυτό θα εξηγηθεί σύντομα, στο σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο!
4. Όταν μαζεύτηκε και σχηματίστηκε η παρέα που αποτελεί τη «συντακτική ομάδα» του περιοδικού, ο προσωπικός μου στόχος ήταν να προχωρήσουμε όλοι μαζί για χρόνια.

Σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΡΥΤΙΚΑ στελέχη του περιοδικού δεν έχει απολυθεί ή δεν έχει φύγει. Συνεχίζουμε όλοι μαζί παρέα. Σε πείσμα των καιρών και της χειραγωγημένης δημοσιογραφίας, όλοι γράφουν ελεύθερα, χωρίς λογοκρισία και περικοπές αυτό που θέλουν και ξέρουν ότι θα το δουν δημοσιευμένο την επόμενη Τετάρτη.

Σε αυτό, λοιπόν, το κομβικό σταυροδρόμι του περιοδικού οφείλω να προσθέσω και ορισμένα ακόμη πράγματα. Από την πρώτη μέρα έκδοσης του AllStar πορευτήκαμε με τις δικές μας δυνάμεις. Δεν πλεύσαμε με σημαία ευκαιρίας, δεν προσδεθήκαμε στο άρμα μιας ομάδας για να πάρουμε με κολπάκια και κιτρινισμούς τους οπαδούς της, δεν επενδύσαμε στον οπαδισμό και τηρήσαμε τις ίσες αποστάσεις από όλους στο μέτρο του δυνατού. Άλλωστε κάθε γνώμη και άποψη είναι υποκειμενική και δε διεκ- δικούμε από τον Πάπα το habemus. Δεν ποντάραμε στην οικονομική βοήθεια των φορέων του μπάσκετ, ούτε εκβιάσαμε για συνδρομές ή διαφημίσεις. Όταν στο ξεκίνημα του περιοδικού μας ζήτησαν από τον ΕΣΑΚΕ λεπτομέρειες για να γραφτούν συνδρομητές για ένα (!) περιοδικό την εβδομάδα, τους απαντήσαμε ότι τους στέλνουμε τζάμπα και να μην μπουν στα έξοδα! Μας βοήθησαν άνθρωποι του μπάσκετ αλλά επειδή το ήθελαν και το πίστευαν. Και κυρίως χωρίς να ζητήσουν το παραμικρό αντάλλαγμα.

Το μοναδικό αλισβερίσι που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια με τις ομάδες της Α1 ήταν τα πακέτα διαρκείας που έδιναν μέσω του περιοδικού, με αντάλλαγμα κάποιες σελίδες διαφημιστικού χώρου που τους παραχωρούσαμε αναλογικά. Το γεγονός ότι οι περισσότερες δεν έκαναν χρήση του δικαιώματος αυτού, δείχνει πολύ απλά ή την αδυναμία τους για εμπορική εκμετάλλευση του προϊόντος ή την αδιαφορία τους.

Δε μας ενοχλεί, αλλά δείχνει ακριβώς πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στο μπάσκετ. Οι εμπλεκόμενοι σήμερα με το άθλημα ενδιαφέρονται μόνο πώς θα κερδίσουν ένα καλύτερο συμβόλαιο, πώς θα τη… βγάλουν και ίσως το λάθος μας ήταν ότι τους αντιμετωπίσαμε με υπερβολική επιείκεια. Πριν από μια εικοσαετία, σε διαφορετικές εποχές και με το χάρτη των μίντια στην Ελλάδα να απέχει με τη σημερινή κατάσταση όσο η μέρα με τη νύχτα (διαδίκτυο δεν υπήρχε και η ελεύθερη τηλεόραση έκανε μόλις τα πρώτα της βήματα), την έκδοση του Τρίποντου την είχαν αγκαλιάσει και την είχαν στηρίξει οι άνθρωποι που είχαν στενή σχέση με το μπάσκετ.

Με το AllStar συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Μας στήριξαν στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που τους αρέσει το μπάσκετ, το αγαπάνε, το παρακολουθούν και πολύ λιγότερο οι επαγγελματικά ασχολούμενοι με αυτό. Βαρέθηκα όλα αυτά τα χρόνια να ακούω το κλασικό «στείλε μου σε παρακαλώ το τεύχος τάδε γιατί δεν πρόλαβα να το αγοράσω». Το τεύχος τάδε είχε παρεμπιπτόντως συνέντευξη του τάδε παίκτη, που δεν έκανε καν τον κόπο να πάει στο περίπτερο. Σε κάθε περίπτωση του το δίναμε ή του το στέλναμε τζάμπα, αλλά συνήθως δε μας έπαιρνε να μας πει καν ευχαριστώ. Σε αντιδιαστολή υπήρχαν άνθρωποι του μπάσκετ που έκαναν μικρές ασήμαντες κινήσεις επειδή το αισθάνονταν. «Εγώ είπα στους παίκτες μου να μην αγοράζουν ένα περιοδικό, αλλά να αγοράζουν όλοι από ένα για να το στηρίξουν. Έντυπο του μπάσκετ είναι, όχι του ποδοσφαίρου». Δεν ξέρω αν οι παίκτες του Αμαρουσίου πείστηκαν να πηγαίνουν κάθε Τετάρτη στο περίπτερο, αλλά δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω δημόσια τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, που όπως έμαθα είπε αυτές τις κουβέντες στο τελευταίο All Star Game της Α1.

Δεν εκλαμβάνω την αντίθετη συμπεριφορά ως αδιαφορία για το περιοδικό, αλλά σε μια εποχή που ο πυρήνας του «εγώ» είναι απείρως σημαντικότερος του «εμείς», δεν μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο. Ευτυχώς σε όλους αυτούς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δε χρωστάμε τίποτε και μας χρωστάνε… Αντίθετα, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω έναν προς έναν τους αναγνώστες μας, όλους εσάς που διαβάζετε σήμερα αυτές τις γραμμές, για την πίστη και την εμπιστοσύνη που μας περιβάλλατε όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζω ότι δε θα ισχύσει αυτό που μου είπε τις προάλλες ένας από τους συνεργάτες του περιοδικού: «Μια φορά το μήνα μπορεί και να μας ξεχάσουν». Διαφωνώ κάθετα… Στο χέρι μας είναι πρώτα απ’ όλα να συνεχίσουμε να δημιουργούμε την υποχρέωση στους πραγματικούς φίλους και εραστές του μπάσκετ να μας περιμένουν την πρώτη Τετάρτη του μήνα στα περίπτερα. Και στο χέρι μας είναι να σας παρουσιάσουμε, αρχής γενομένης από τον Αύγουστο, ένα καλύτερο, πιο διαβαστερό περιοδικό. Αν δεν το καταφέρουμε, τότε απλά σημαίνει ότι δε μάθαμε από τα δικά μας λάθη. Τότε πραγματικά θα εκλείψει και ο λόγος ύπαρξης του μοναδικού αθλητικού περιοδικού της χώρας.

Συνεχίζουμε λοιπόν στις επάλξεις με ένα συγκεκριμένο σκοπό και στόχο. Να αποδείξουμε ότι το μπάσκετ αξίζει να έχει ένα περιοδικό. Το συγκεκριμένο editorial δεν αποτελεί κάποιας μορφής επικήδειο. Αποτελεί ουσιαστικά την αναγγελία μιας νέας εποχής. Η απόφασή μας είναι δεδομένη και δεν αλλάζει. Θα το παλέψουμε μέχρις εσχάτων. Και τα έσχατα δεν έχουν έρθει ακόμη! Σε κάποιο από τα επόμενα τεύχη θα βρείτε ένα ερωτηματολόγιο για τη μορφή και την εικόνα του περιοδικού στη «νέα εποχή». Θα ήταν χρήσιμο να μπείτε στον κόπο, σπαταλώντας ένα πολύτιμο δεκάλεπτο από τη ζωή σας για να μας πείτε τη γνώμη σας και τις απόψεις σας. Επειδή η γνώμη σας μετράει…