Habemus συνομιλητή…

Ο νέος υφυπουργός Επικρατείας, αρμόδιος για τα κρατικά Μέσα (ΕΡΤ, ΑΠΕ), ο δημοσιογράφος Σίμος Κεδίκογλου, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θα συνομιλήσει η αγορά και οι θεσμικοί της εκπρόσωποι προκειμένου να βρεθούν λύσεις σε χρονίζοντα και επίμονα προβλήματα του κλάδου της επικοινωνίας.

Μπορεί σε ορισμένα ζητήματα να μην περιμένει κανείς πολλά, ούτε να αναμένει «ευήκοον ους» στην τρέχουσα συγκυρία, αλλά τουλάχιστον έχει έναν κεντρικό συνομιλητή που θα μεταφέρει τα ζητήματα στους αρμόδιους για να προκρίνει λύσεις και να άρει στρεβλώσεις. Θέλουμε όμως πάντα μία έξωθεν και μάλιστα κυβερνητική παρέμβαση για ζητήματα για τα οποία θα έπρεπε να βρούμε μόνοι μας τις λύσεις;

Έχει καταδειχθεί στο παρελθόν στην πράξη ότι όταν παρενέβαινε η Πολιτεία έκανε το σωστό και πρόκρινε τις κατάλληλες λύσεις και διέξοδα τα οποία θα μπορούσαν οι επιχειρηματίες να κάτσουν στο τραπέζι και να συζητήσουν; Το κακό είναι ότι για ορισμένα ζητήματα θεσμοθετημένα από δεκαετιών χρειάζεται αναγκαστικά η υπουργική παρέμβαση προκειμένου να αλλάξει η σχετική νομοθεσία και να αρθούν οι χρόνιες στρεβλώσεις. Ποιος όμως έχει την πολιτική βούληση να το πράξει αν δεν το επιβάλλει η τρόικα; Ποιος θέλει να σπάσει αυγά στα καλά καθούμενα και να έρθει σε σύγκρουση με συγκεκριμένα συμφέροντα όταν ο πολιτικός πολιτισμός της χώρας δυστυχώς έχει καταδείξει ότι λειτουργεί πάντα κάτω από μία γραμμή που επιβάλλουν συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας; Και δη εξωθεσμικά;

Στην Ελλάδα του δεύτερου Μνημονίου πάντως οι πληροφορίες είναι διφορούμενες. Με την ίδια δόση λαϊκισμού που ορισμένοι δημοσιογράφοι γράφουν ότι «τα εστιατόρια στις παραλίες είναι γεμάτα όπως τα συσσίτια είναι φουλ από κόσμο στο κέντρο της Αθήνας», με την ίδια … κίτρινη προσέγγιση θα μας επιτρέψετε να τολμήσουμε να αναφερθούμε στη γκρίνια ορισμένων για την υποχρεωτική και «στα καλά καθούμενα» αγορά αποκωδικοποιητών όταν τα καταστήματα ηλεκτρικών ειδών πουλάνε σαν …ζεστά κουλούρια τις τηλεοπτικές συσκευές 20, 32 ή 40 ιντσών.

Τι ισχύει λοιπόν; Η παντελής έλλειψη πόρων έως και του σχετικά μαχητού ποσού των 45 ευρώ για αγορά ενός μέσου αποκωδικοποιητή ή το περίσσευμα 200, 300 ή στη χειρότερη περίπτωση 700 ευρώ για την απόκτηση συσκευής Plasma/LCD για λήψη ψηφιακού σήματος από το κέντρο εκπομπής Υμηττού; Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα έπρεπε να ρίξει μια ματιά στη διαφημιστική δαπάνη των τηλεοπτικών συσκευών μόνον τον Ιούνιο για να ξανασκεφτεί αν θα εξέδιδε ανακοίνωση με την οποία ζητείται η παράταση της ψηφιακής μετάβασης από το κέντρο εκπομπής του Υμηττού παραγνωρίζοντας ότι η μετάβαση στην ψηφιακή τηλεόραση αποτελεί δέσμευση της χώρας μας από τριετίας. Σε επίπεδο καταναλωτών πάντως η διαφήμιση της Digea από διετίας πέρασε στο βρόντο για ορισμένους, καθώς στο παρά 5 αρκετές χιλιάδες έσπευσαν να αγοράσουν αποκωδικοποιητή ή νέου τύπου τηλεοπτικές συσκευές.

Ίσως θα έπρεπε αντίστοιχη καμπάνια να είχαν διενεργήσει εταιρείες εισαγωγής αποκωδικοποιητών αλλά μάλλον δεν ήταν δική τους δουλειά. Ίσως το ίδιο το υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων όφειλε να ενημερώσει καλύτερα και αναλυτικότερα το τηλεοπτικό κοινό και ενδεχομένως να πρόβαλε – μέσω της ΕΡΤ; - ειδικές ενημερωτικές εκπομπές ή commercial με τεχνικές πληροφορίες για τη χρήση και εγκατάσταση αποκωδικοποιητών. Αλλά η διαφήμιση κρατικών ενεργειών είναι τόσο δαιμονοποιημένη όσο μυθοποιημένη ήταν την εποχή των παχέων αγελάδων. Και όλα αυτά δεν είναι παρά ψιλά γράμματα και εμείς σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε μάθει να διαβάζουμε ούτε τα κεφαλαία…